Δυο διαφορετικοί άνθρωποι δυο διαφορετικές νοοτροπίες.

Γρηγόρης Αυξεντίου
Αποκαλούσε τον εαυτό του Ελληνα της Κύπρου.
Θεωρούσε τον εαυτό του απόγωνο του Περικλή και του Τεύκρου και ένιωθε χρέος προς αυτούς.
Δίδασκε Ελληνική εθνική συνείδηση στους κατοίκους της Κύπρου.
Ηθελε τους Ελληνοκύπριους να είναι περήφανοι συνειδητοποιημένοι Ελληνες.
Είχε όνειρο μια μεγάλη, κυρίαρχη και δυνατή Ελλάδα.
Πολέμησε για την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού και για την ένωσι του Κυπριακού Ελλήνισμου με τον υπόλοιπο Ελληνισμό.
Ητανε λιτοδίαιτος, ολιγομίλιτος και δίκαιος.
Για 4 χρόνια έτρωγε ψωμί και ελιά και έκανε ανταρτοπόλεμο πάνω σε βουνοκορφές.
Για 4 χρόνια κρυβότανε σε κρυσφήγετα πολεμόντας και εκτελόντας επικύνδυνες αποστολές.
Τελικά θυσίασε την ζωή του για τον Ελληνισμό φωνάζοντας το Λεωνίδιο "Μολών Λαβέ".



Δημήτρης Χριστόφιας
Αποκαλεί τον εαυτό του εργάτη.
Διδάσκει στους κατοικούς της Κύπρου οτι είναι απλά αδικημένοι εργάτες οι οποίοι μιλάνε Ελληνικά όλως τυχαία και συμπτωματικά.
Για αυτον η ιστορία της ανθρωπότητας ξεκίνησε το 1917 με την επανάσταση των εβραιομπολσεβίκων. Πριν απο αυτό δεν υπήρχε τίποτα.
Οι λέξης Έθνος, Φυλή, Ελλάς, Στρατός, Άμυνα και Απελευθέρωση είναι εντελώς ανούσιες για αυτόν επικύνδινες και φασιστικές.
Έχει όνειρο να ενώσει όλους τους εργάτες της γής κάτω απο το προλεταριάτο.
Εξισώνει τον πραγματισμό και τον ρεαλισμό με τον ραγιαδισμό, υποχωρητικότητα και μοιρολατρεία.
Είναι εμφανέστατα λάτρης του φαγοποτιού και καλοπερασάκιας.